เรื่องเล่า ฮาๆๆ จาก ซานเดียเอโก้ (San Diego, CA)

ประมาณ สามีปีที่เเล้วได้มีโอกาสติดตามสามีไปทำงาน ที่ ซานเดียเอโก้ รัฐ เเคลิฟลอเนีย (Sandiego, California) เผอิญตอนนั่นสามีเป็นครู ต้องไปทำงาน สอน นักศึกษาที่ กำลังเตรียมตัวสอบเข้าเป็นนักศึกษาเเพทย์ เรียกว่าโปรเเกรม Medical College Admission Test (MCAT)

สามีถามหัวหน้าว่า เเฟนฉันว่างหนึ่งเดือน เอาเเฟนไปด้วยได้ไหม หัวหน้าสามีใจดีมากเลย เขาบอกว่าได้ พอไปถึง ซานเดียเอโก้ เขามีที่พักฟรี อาหารฟรี  ช่วงเวลาที่อยู่ที่นั่น สามีเราก็ทำงาน ส่วนเราก็ ทำตัวเนียนว่ามาทำงานกับเขาด้วย  เเต่เปล่าหรอก เราไม่ได้ทำงาน  ว่างไปวันๆๆ วันไหนอารมณ์ดีก็เดินออกจากห้องไปสูดอากาศบริสุทธิ์ที่ทะเลใกล้ๆๆ ที่ที่เรากับสามีอยู่ อยู่ใกล้ทะเล ทะเลสวยมาก สะอาด อากาศดี โชคดีที่สามีได้ที่ทำงานทำเลดี หรือถ้าวันไหนอารมณ์เเบบว่าอยากไปช็อปปิ้งก็ขับรถไปช็อปปิ้งคนเดียว เเบบเหงาๆๆ เพราะว่าสามีต้องทำงาน สามีจะหยุดเสาร์อาทิตย์ นั่นคือช่วงเวลาทองของเราเลย เพราะว่ารอสามีพาไป กินอาหารไทย อาหารไทยที่นั่นอร่อยมากเลย มีร้าน อาหารไทย อาหารอีสานเยอะค่ะ มีซุปหน่อไม้ขายด้วยค่ะ ส้มตำรสชาติ ได้ใจสุดๆๆค่ะ ถ้ามีโอกาสกลับไปอีก ต้องไม่พลาดสั่งซุปหน่อไม้อีกเเน่นอนค่ะ สามีก็ชอบกินซุปหน่อไม้ค่ะ (ฝรั่งกลายพันธุ์ ชอบกินส้มตำใส่ปลาร้า ลาบไก่ ข้าวเหนียว ชอบมากค่ะ)

มีครั้งหนึ่งในช่วงวันหยุดของสามีเรา สามีเราพาเราขับรถจาก ซานเดียเอโก้ (San Diego, CA)ไปเยี่ยมเพื่อนสามีที่ ลอสเเองเจอลิส (Los Angeles, CA )ใช้เวลาขับรถประมาณ สองชั่วโมงกว่าๆๆ เเล้วเเต่ว่ารถติดมากน้อยเเค่ไหน เเต่ขอบอกว่ารถติดไม่เเพ้เเมืองไทยค่ะ นอนบ้านเพื่อนสามีหนึ่งคืน เเล้ว เช้าวัดถัดมาก็บอกลาเพื่อนสามีเเละครอบครัว เเล้ว มุ่งหน้าไป ในตัวเมือง ลอสเเองเจอลิส ไป ไทยทาวน์ค่ะ โอ้เเม่เจ้า อาหารไทยเยอะมาก ไปกินก๋วยเตี๋ยวเรือ ส้มตำ ยำวุ้นเส้น ขอบอกว่า ท้องเเทบเเตกค่ะ

บางอาทิตย์ที่หยุด ในบรรดาเพื่อนเเฟนที่หยุดพร้อมกัน เขาก็จะมีปาร์ตี้ พากันไปกินข้าวไปเที่ยวในตัวเมือง ซานเดียเอโก้ (San Diego, CA) เราจำได้ว่าวันนั่นคือ คืนวันเสาร์ ทั้งหัวหน้าเเฟน เเละก็เพื่อนเเฟน เเฟนเรา เเล้วก็รวมทั้งเราได้ไปเที่ยวผับในตัวเมือง ซานเดียเอโก้ (San Diego, CA) โดยหัวหน้าเเฟนเราได้เช่ารถตู้สิบเอ็ดที่นั่ง ทั้งหมดก็สิบสองคนประมาณว่า นั่งเบียดๆๆกันไป วันนั่นจำได้ว่าฮามาก ทุกคนสนุกเต็มที่ ดื่มกันเต็มที่ เต้น ก้นเต็มที่ พอถึงเวลากลับบ้าน ปรากฎว่าทุกคน เมาบ้าง ดื่มเยอะมากจนขับรถไม่ไหวบ้าง ไม่มีใครสามารถขับรถกลับที่พักได้ เเฟนเราบอกว่า เราไม่ได้ดื่มไม่มีเเอลกอฮอลในสายเลือดเลย ขับได้ ณ ความรู้สึกตอนนั่น คิดในใจว่า เฮ้ย จริงเหรอ นี้ต้องเป็นฉันเหรอ ที่ต้องขับรถรับผิดชอบสิบสองชีวิตกลับที่พัก ขอมึนเเป๊ปปป อย่าว่าเเต่เรา ทุกคนก็มึนพอกัน บางคนก็ไม่มั่นใจในตัวเราว่าเราจะพาทั้งสิบสองชีวิตกลับที่พักอย่างปลอดภัยหรือเปล่า (เราก็ไม่มั่นใจในตัวเองเหมือนกัน ฮ่าๆๆๆ) สรุปทางเลือกสุดท้าย ก็ต้องเลือกเราให้ขับรถพาทุกคนกลับที่พัก ฮ่าๆๆๆ ไอ้ตอนฮา ก็ตอนขับรถกลับที่พักนี้เเหละ คิดดูฝรั่ง เเต่ละคนตัวโตๆๆทั้งนั่น น้ำหนักก็ อืมนะ เเล้วสิบสองคน พอจับพวงมาลัย เลื่อนรถออกจากที่รู้สึกได้ทันทีว่า เฮ้ยรถมันหนักมากกก ฮ่าๆๆ ยังไม่พอ ตอนนั่นเป็นเวลาเกือบตีสาม ถนนมันก็มึดอะนะ คนเมาก็ต้องฝืนไม่เมา บอกทางให้เราขับตามฮ่าๆๆ ยิ่งเวลาที่รถขึ้นเนินนะ รู้สึกว่ารถมันเหมือนเต่าอะ ทั้งๆๆที่เราเหยียบคันเร่งสุดๆๆเเล้วเเต่มันก็ฝืดอยู่ดี เพื่อนเเฟนบอกว่า ยูต้องเหยียบคันเร่งอีก ไอ้เราก็บอกว่า เนี่ยฉันเหยียบสุดๆๆเเล้วนะ มันได้เท่านี้ละ ฮ่าๆๆ ยังไม่พอ พอขับสวนกับรถตำรวจนะ ทุกคนในรถเกร่งกันเป็นเเถว ฮ่าๆๆ อยากจะบอกว่า เฮ้ยไม่ต้องเกร่ง เรามีใบขับขี่ เราไหวอยู่ ฮ่าๆๆ เเต่ในใจลึกๆๆ อยากจะร้องตะโกนดังๆๆว่า เฮ้ย กลัวเหมือนกันนะ กลัวโดนตำรวจเรียกเเล้วเจอ ซากคนเมาในรถ ฮ่าๆๆ ยังไม่พอ พอขึ้นทางด่วน เขาให้ขับความเร็ว หกสิบห้า ไอ้เราก็มองไม่เห็นทาง เเละด้วยความที่เเบกมาสิบสองชีวิตในรถ ก็ไม่กล้าขับเร็ว ประกอบกับรู้สึกว่ารถมันหนักมากกก เราก็ขับ หกสิบ คนที่เมาในรถต้องบอกว่ายูต้องเร่งความเร็วขึ้นอีกนะ ระดับความเร็วบนทางด่วนมันหกสิบห้า สรุปวันนั่นเผื่อจะถึงที่พักเล่นเอาเเต่ละคนหายเมากันทีเดียว ลุ้นเเล้วลุ้นอีกว่าจะถึงที่พักไหม เเต่สุดท้ายทุกเราก็พาขี้เมาทั้งหลายกลับถึงที่พักอย่างปลอดภัย ฮ่าๆๆๆ อันนี้ก็ฮากันไป

ด้วยความที่เรากินอยู่ฟรี ว่างไปวันๆๆ ทำให้คนที่เขาทำงานเห็นเเล้วอิจฉา หัวหน้างานสามีก็เลยบอกเราว่า ฉันจะให้ยูไปดูลายมือให้พวกเด็กนักศึกษา นะ สักประมาณ หนึ่งอาทิตย์ วันละชั่วโมง ฮ่าๆๆๆ คือว่าสามีไปเล่าให้หัวหน้างานฟังว่า เราดูลายมือเป็น เอ้ออออ ขอ เอ้อออ ยาวๆๆ หน่อยค่ะ คือขอมึนเเป๊ป เเต่ด้วยความที่ไหนๆๆเขาก็ใจดี ให้ที่อยู่ทีพักฟรี กับเราตั้งหนึ่งเดือน ณ จุด จุดนั่นเเล้วก็ไม่รู้จะปฎิเสธยังไง ในใจคิดว่า ลองดูก็ได้นะ ขำๆๆ หัวหน้าเเฟนก็ใจดีมากเลย เตรียมป้าย สถานที่ไว้ให้เรียบร้อย

พอถึงวันจริงที่เราต้องดูลายมือให้นักศีกษา เขาบอกว่าเราต้องเริ่มดูลายมือ ตอน หกโมง ยันทุ่มหนึ่ง ใช้เวลาหนึ่งชั่วโมง วันนั่นอย่างฮาอะ ให้สามีนั่งเป็น ประชาสัมพันธ์หน้าห้อง เราก็นั่งรอเด็กนักศึกษาที่จะดูลายมืออยู่ในห้อง ในห้องก็จะมีเทียน อยู่สองอัน จุดไฟด้วย ประมาณว่าให้ได้บรรยากาศ ตอนเเรกคิดว่าอาจจะมีคนดูบ้าง สัก พอประมาณ เเต่ผิดคาด มีเด็กนักศึกษามานั่งรอดูลายมือเพียบ ฮ่าๆๆๆ จะฮาไปไหน ไม่น่าเชื่อว่าฝรั่งจะให้ความสนใจ เรื่องเเบบนี้ เเล้วโดยเฉพาะคนที่จะสมัครเรียนเป็นหมอ อ่าๆๆ เเอบฮาในใจอีกเเล้ว ความรู้สึก ณ ตอนนั่นเหมือนกับว่า เอ๊ะ เหมือนเขาอยากลองของอะ อยากรู้ ว่า ยูทำอะไร ยังไง เเต่สนุกดี บางคนก็ตรงมากถึงมากที่สุด บางคน ก็ไม่มีอะไรให้ดูเลย ชีวิตราบเรียบมาก ณ วันนั่น คือเเบบว่าคิวเต็มอะ ต้องปิดสำนักดูลายมือ เมื่อถึงเวลา ฮ่าๆๆ สำหรับคนที่มาไม่ทันก็ต้อง มาวันถัดไปค่ะ

ส่วนมากมีเเต่เด็กนักศึกษามาดู ส่วนพวก ครูที่สอน หรือว่าเพื่อนสามีไม่มีใครมาดูด้วยเลยสักคน จนวันหนึ่งไปนั่งกินข้าวเที่ยงด้วยกัน อยู่ๆๆเพื่อนเเฟนก็เเบมือ มาให้เราดูลายมือให้ ไอ้เราก็ ดูลายมือเขาเเล้วก็พูดไปเรื่อยตามเส้นลายมือ ยังพูดไม่หมดเลย เขาชักมือกลับเเล้วบอกพอๆๆ ทุกคนทั้งโต๊ะหัวเราะอะ คือเราพูดว่า อืม ยูเป็นคนเจ้าชู้อะ จะมีเเฟนหลายคน มีไปเรื่อย เท่านั่นละ เขาทำหน้าไม่ถูก เพราะที่เราพูดมันเป็นความจริง ฮ่าๆๆๆ อันนี้ก็ขำๆๆค่ะ ดูตามเส้นลายมือ

ที่จริงไม่ได้เก่งเรื่องดู ลายมือหรอกค่ะ พอดูได้บ้าง เเต่จุดประสงค์ของเรื่องก็คือ คลายเครียดให้นักศึกษาค่ะ เพราะว่าเเต่ละคนเรียนหนักกันน่าดู พอถึงวันหยุดเเต่ละคน ก็จะมีไปทำกิจกรรม วิ่ง หรือ บางคนก็ประมาณว่าเรียน เเละก็อ่านหนังสืออยู่ตลอดเวลา

ก็ถือว่าเป็นเรื่องราว เเละประสบการณ์ดีๆๆ ในช่วงเวลาหนึ่งของชีวิตที่น่าจดจำค่ะ