ประสบการณ์การทำงานคาสิโนในอเมริกา ตอนที่ 2

ตอนที่ 2

วันเเรกที่เริ่มงาน เขาให้ทำกะกลางวันก่อน ทำวันจันทร์ถึงวันศุกร์ เวลา เจ็ดโมงเช้ายันบ่ายสามโมงเย็น ไอ้เราก็ยิ้มเเปร๋เลย ได้เวลางานดีอะ ได้หยุดเสาร์อาทิตย์ด้วย (เเต่ขอบอกว่าเวลานี้ได้เเค่อาทิตย์เดียวเท่านั่น เพราะว่าอาทิตย์ถัดไป ก็ต้องเข้ากะหกโมงเย็นถึงตีสอง) ต้องบอกก่อนว่า คาสิโนที่เราทำเปิดตลอดยี่สิบสี่ชั่วโมง  ตอนกลางวันคนเล่นไม่ค่อยเยอะเท่าไหร่ คนเล่นจะเริ่มเยอะประมาณหลังห้าโมงเย็น เเต่ถ้าเป็นช่วงเสาร์ อาทิตย์ คนเล่นจะเยอะมาก วันเเรกครูฝึกก็จะเเนะนำให้รู้จักหัวหน้างาน หลังจากนั่นหัวหน้างานก็จะบอกว่าเราต้องไปประจำโต๊ะไหน เเต่ว่าเขาก็จะให้เรายืนดู ดิวเลอร์รุ่นพี่ก่อนที่เราจะเริ่มทำจริงๆ สักประมาณ ยี่สิบนาที หลังจากนั่นเราก็ต้อง ลงมือเป็นเจ้ามือเอง เเต่ว่า เราก็จะมีรุ่นพี่ดิวเลอร์ยืนประกบข้างหลังอีกที พอเราเข้าประจำที่ เราก็ต้องเเนะนำตัวเองก่อนว่าเราชื่ออะไร เเละก็ต้อง ทักทายคนเล่น หน้าตาต้องยิ้มเเย้มค่ะ เเล้วก็เริ่มลงมือ เเจกไพ่ หรือเราจะเรียกง่ายๆๆว่า ดิว (deal) พอเราเริ่มดิว เเบบว่าตื่นเต้นมากอะ มือไม้มันสั่น  นับเลขก็ผิดๆๆถูกๆๆ เเละก็ดิวช้ามาก เเต่รุ่นพี่ก็ดีอะ เขาใจดีเเละก็เข้าใจ อารมณ์ ณ ตอนนั่น ตื่นเต้นมากจนไมเกรนมา ตามองเห็นอยู่ข้างเดียว ตาอีกข้างเห็นทุกอย่างเป็นดาวระวิงไปหมด เเต่เราก็ทำตัวปกติ เหมือนไม่มีอะไร เเต่รู้ตัวว่าตัวเองเริ่มเครียดอะ พอถึงเวลาพักเบรค (เบรคยี่สิบนาที เบรคทุกหนึ่งชั่วโมง ยี่สิบนาที) เราก็ไปนั่งในห้องอาหารของพนักงาน ห้องอาหารของพนักงานนี้ ก็จะมีอาหารเช้าไว้ ขายให้พนักงานในราคาย่อมเยาว์ ไม่เเพงมาก เเล้วก็จะมีพวกน้ำอัดลม กาเเฟ ชา พวกเครื่องดื่มนี้ฟรี มีไอศครีมอันนี้ไม่ฟรี เเล้วก็มีพวกขนมคบเคียวไว้ขาย)  ดื่มน้ำสักเเก้วเเล้วก็บอกตัวเองว่า เราทำได้ ทำได้ เเละก็ทำได้ เอาวะสู้โว้ย พอขึ้นไป โชคดีมากอะ ไมเกรนหาย มาเเค่สิบห้านาที โอ้เเม่เจ้า ปกติ ถ้าเป็นไมเกรนมันจะมาเป็นวันอะ เเต่ว่านี้มาเเค่สิบห้านาที เเล้วมันก็จากไป คนเล่นตอนกลางวันส่วนมากก็จะเป็นคุณตาคุณยายที่ปลดเกษียณเเล้ว เเล้วก็วัยกลางคนประปราย วันเเรกที่เริ่มทำงานอย่างฮา มีคุณยายคนหนึ่ง เเก เเก่มากเเล้ว มานังที่โต๊ะ รวมกับคนเล่นคนอื่นๆๆ คุณยายจะเล่นเเล้วหยุด เเล้ว พักดื่มกาเเฟ ยังไม่พอ นั่งอ่านหนังสือพิมพ์อีกต่างหาก โอ้เเม่เจ้า ยาย นี้ยายคิดว่ายายนั่งที่ห้องสมุดหรืออย่างไร คือว่ายายจะซิวไปไหน มิหน่ำซ้ำยังไม่พอ ยายทำของหล่นใต้โต๊ะเเล้วยายบอกให้ดิวเลอร์ลุกไปเก็บของให้ยายหน่อย เอ้อ ยายค่ะ ยายไม่รู้หรืออย่างไรว่าดิวเลอร์ ทิ้งโต๊ะเกมส์ไม่ได้ ถ้าดิวเลอร์ทิ้งโต๊ะเกมส์ไปเก็บของให้ยาย กลับมาที่โต๊ะอีกที มีหวังเงินหายหมดค่ะยาย เเล้ว ดิวเลอร์ ก็เตรียมหางานใหม่ได้เลยใช่ไหมค่ะ ยาย ฮึๆๆ ยายนี้ตลกเนาะ หัวหน้างานมองหน้าเราเเบบว่า อืมมมม หมดคำบรรยาย ไอ้เราคิดในใจว่า ขนาดหัวหน้างานไม่พูดอะไร ฉะนั่นเราก็จงเงียบต่อไปเหอะ ฮ่าๆๆๆ อันนี้ก็ฮากันไป คนเล่นส่วนมากก็จะชวนคุยถามนั่นนี้นู้นไปเรื่อย อย่างเช่นยูมาจากไหน มาอยู่อเมริกากี่ปีเเล้ว เเต่งงานหรือยัง อะไรประมาณนี้ เเต่งานนี้คุยมากไม่ได้เดียวสมาธิหาย ต้อง มีสมาธิมากๆๆ เดี๋ยวไม่งั้น มีนับเลขผิดๆๆถูกๆๆเเน่ เเล้วคนเล่นบางคนมีเเกล้งดิวเลอร์ใหม่ด้วยนะ ประมาณว่าลองภูมิดิวเลอร์ คนเล่นจะมีหลากหลายรูปเเบบมาก บางคนมีนับเลขเเทนดิวเลอร์ด้วย อันนี้ไม่ได้เด็ดขาดเลยดิวเลอร์ต้องทันคนเล่นเพราะว่าคนเล่นที่ชอบนับเลขนี้เเหละตัวดีเลย นับเลขผิดตลอดเชื่อไม่ได้ เราต้องนับให้ทันเเละเร็วกว่าคนเร็ว ไม่งั้นคนเล่นจะทำให้ดิวเลอร์สับสนได้ เเต่คนเล่นบางคนก็ดี ตอนเริ่มดิวใหม่ๆๆ คนเล่นก็ชวนคุยนั่นคุยนี้ไปเรื่อย คุยจนดิวเลอร์ลืมไปเลยว่า ต้องเก็บเงินคนเล่นเเต่ดันไปจ่าย เหตุการณ์เเบบนี้เกิดขึ้นบ่อย ไม่ได้เลย ต้องมีสติมากๆๆ นี้คือสาเหตุว่าทำไมต้องมีดิวเลอร์รุ่นพี่คอยจับตามองอยู่ข้างหลัง เเต่ถึงไม่มีดิวเลอร์รุ่นพี่อยู่ข้างหลังก็ยังมีห้องกล้อง ถ้าเราจ่ายเงินผิด หรือทำผิดเขาจะโทรสายตรงมายังหัวหน้างานเราทันที ยิ่งต้องทำงานกับเงินนี้ไม่ได้เลย ทุกครั้งที่คนเล่นซื้อซิพ ถ้าเกิน หนึ่งร้อยเหรียญ เราจะต้องตะโกนดังๆๆ ให้หัวหน้างานได้ยิน เอาเเบบให้คอเเทบเเตกเลยว่าเเลกเงินหนึ่งร้อยเหรียญ เพราะว่าหัวหน้างานคนหนึ่งต้องดูเเล โต๊ะเกมส์ สี่โต๊ะ บางทีหัวหน้างานก็ไม่ได้ยินเรา 

ตอนเริ่มงานเรกๆนี้มีเรื่องฮาได้ตลอด เเบบว่าหัวหน้างานคนอเมริกัน เขายังไม่ชินกับสำเนียงเอเชียอย่างเรา หรืออาจจะเป็นเพราะว่าเราออกเสียงไม่ถูกต้อง หรืออย่างไร ทุกครั้งที่สับไพ่ เราต้อง ตะโกนดังๆๆว่า ซัฟเฟิล (Shuffle) เเล้วพอสับไพ่ครบรอบหนึ่งเสร็จ รอบสอง เราต้องตะโกนดังๆๆอีกว่า ซัฟเฟิล เช็ค(Shuffle Check) หัวหน้างานทำหน้า งง ว่ายูพูดอะไรของยูนะ ไอ้เราก็คิดในใจว่า อะไร ยูไม่เข้าใจเหรอ ฉันออกจะพูดชัดเจน มีเเอบเคืองหัวหน้างานนิดๆๆด้วยนะ นี้เเกล้งกันหรือเปล่าวะ หัวหน้างานบางคนก็หัวเราะกับสำเนียงของเรา ขอบอกเเรกๆๆนะมีเเอบโกรธอะ คิดในใจว่า ก็ไม่ใช่ภาษาบ้านฉันนี้จะให้สำเนียงฉันเฟอร์เฟ็คก็คงจะไม่ใช่ละ ลองให้ยูมาพูดภาษาไทยยูก็คงจะไม่ต่างจากฉันหรอก เเต่พอหลังๆๆไปเขาก็ชินเอง ไม่ต้อง งง กับสำเนียงเราละ บางทียังไม่ทันอ้าปากเลย หัวหน้างานบอกว่า โอเค  ตอนเเรกๆๆที่เริ่มงาน มี งง มากอะกับขั้นตอน การทำงาน เพราะมัวเเต่พะวาพะวงกับคำที่เราจะต้องตะโกนบอกหัวหน้างาน เวลา สับไพ่ เวลา เเลกเงิน เวลาคนเล่น เล่นเสร็จเเล้ว ต้องเเลกซิฟ จากนำนวนเล็กเป็นจำนวนใหญ่ รู้สึกว่ามันเยอะอะ ไหนจะต้องมานั่ง จดจ่อกับการนับเลขเเล้วต้องมานั่ง คิดว่าจะต้องตะโกนว่า อะไรเวลาลูกค้าจะเเลกเงินเเล้วเวลาคนเล่น เล่นเกิน หนึ่งร้อย จะต้องตะโกนบอก เเล้วเวลาที่คนเล่น เล่น เยอะตามจำนวนที่โต๊ะกำหนดก็ต้องตะโกนบอกหัวหน้าอีก คือ ต้องอธิบายก่อนว่าโต๊ะ เเบคเเจ็คนี้ เขาจะกำหนดจำนวนวงเงินของเเต่ละโต๊ะว่า โต๊ะนี้ จำนวนวงเงินที่เล่นน้อยสุด เท่าไหร่ เเละจำนวนวงเงินสูดสุดเท่าไหร่ คนเล่นต้องเล่นไม่เกินจำนวนที่เขาตั้งไว้ คือสรุปเเบบว่าช่วงเเรกที่ทำงานหัวสมองเต็ม เเต่พอเราชินกับงานที่เราทำ เราก็เริ่มสนุก เหมือนไม่ได้ไปทำงานเหมือนไปเล่นเกมส์ พอถึงเวลาก็กลับบ้าน

 ตอนเเรกๆๆยังไม่ได้คิดถึงทิป ไม่ได้คิดอะไรมาก เวลาที่ลูกค้าชนะเราก็ควักตังค์จากเเบงค์ในโต๊ะจ่ายไป ไม่ได้คิดอะไรมากเพราะว่าไม่ใช่เงินเรา ฮ่าๆๆ เวลาลูกค้าเสียก็เก็บตังค์ลูกค้าเข้าเเบงค์ ไม่ได้คิดอะไรมากเพราะว่าไม่ใช่ตังค์ตัวเอง เเต่พอทำมาได้สักพักหนึ่ง มันเริ่มคิดได้ว่า อ้าวถ้าลูกค้าเสียเเล้วเขาจะจ่ายทิปเราได้ยังไงละ เเต่ เราก็ทำดีที่สุด เราไม่สามารถควบคุมไพ่ได้ เราก็ไม่อยากให้ลูกค้าเสียหรอก เราก็อยากให้เขาได้นั่นละ เเต่ว่า ไอ้เราก็ทำตามหน้าที่ ให้ดีที่สุดเท่านั่นเอง

คนเล่นบางคนก็นิสัยดีมากถึงเเม้จะเล่นเสียก็ยังจ่ายทิปให้เราอีก เเบบว่า คุยกับดิวเลอร์เเล้วถูกคอ อิๆๆ วาสนาของดิวเลอร์ คนเล่นบางคนเวลาลงเงินเล่นมีลงเงินเล่นให้ดิวเลอร์ด้วยเวลาคนเล่นชนะ ดิวเลอร์ก็ชนะได้เงินด้วย ต้องบอกก่อนว่า ดิวเลอร์ได้ค่าชั่วโมงการจ้างงานบวกทิป เเต่ว่าทิปนี้ก็เเชร์กันกับดิวเลอร์ทุกคน ยกเว้นดิวเลอร์ห้องโป๊กเกอร์ ดิวเลอร์ห้องโป๊กเกอร์ก็จะเเชร์เเต่ของห้องโป๊กเกอร์ ขอบอกว่า ดิวเลอร์โป๊กเกอร์นี้เงินดีมาก อันนี้เป็นความฝันเลยอะว่าอยากเป็นดิวเลอร์โป๊กเกอร์ ตอนนี้ก็ขอเก็บเกี่ยวเอาประสบการณ์ตรงนี้ไปก่อนละกัน 

พอทำไปสักพัก รู้สึกว่าตัวเองยังช้าอยู่มาก เเละทำผิดบ่อยมาก เวลาพักเบรค เราก็เลยไปดูดิวเลอร์รุ่นพี่ที่เขาทำมานานเเล้ว ว่าเขาดิวยังไง โอ้เเม่เจ้าเขาดิวเร็วมาก สับไพ่เร็ว เก็บไพ่เร็ว เเละไม่ผิดเลย ดูเเล้วขอบอกว่ามืออาชีพอะ ในความรู้สึก ณ ตอนนั่น ประหนึ่งว่า ป๊าดดดด นึกว่านินจา เเบบว่าเร็วอะ ดูเหมือนมืออาชีพ เหมือนในหนัง พอหลังจากนั่นเราก็พยายามเรียนเเบบ ฮ่าๆๆ ประหนึ่งว่า อยากเป็นอย่างเขาบาง เเต่ว่า ของเเบบนี้มันต้องใช้เวลา 

เราทำงานที่นี้เจอเพื่อนร่วมงาน คนเอเชียเยอะค่ะ มีทั้งเพื่อนคนลาว คนไทย อเมริกัน เนปาน อินเดีย โดยส่วนมากจะสนิทกับเพื่อนร่วมงานคนบ้านเดียวกัน เเละก็เพื่อนบ้านค่ะ (เพื่อนคนลาว) เพื่อนคนไทยกับเพื่อนคนลาวที่นี้ นิสัยดี น่ารัก ค่ะ เขาชอบทำอาหารอีสาน หรือ อาหารลาวมาเเบ่งบันเราบ่อยๆๆที่ทำงาน เเบบว่าตำปลาร้า ลาบหมู ข้าวเหนียว อะไรประมาณนี้เลย ค่ะ รู้สึกว่าตัวเองไม่ขาดเเคลนอาหารอีสาน หรือ อาหารไทยเลยค่ะ (วาสนาหมาน้อย อย่างเรา อิๆๆ) ก็เเช่บนัวกันไปค่ะ 

ณ ปัจจุบันนี้ก็ ทำมาปีกว่าๆๆเเล้ว ได้เวลาทำงานดีขึ้น ตอนนี้ได้เข้างาน ห้าโมงเย็นเลิก ตีหนึ่ง เเต่ตอนนี้เรากำลังทำเรื่องขอย้ายไปทำกะกลางวัน ประสบการณ์ก็เริ่มเยอะขึ้น รู้อะไรๆๆมากขึ้น เรียนรู้เกมส์ได้มากขึ้น ตอนนี้เราก็กลายเป็นรุ่นพี่เเล้ว เพราะว่า มีดิวเลอร์ใหม่ๆๆเข้ามาเยอะมาก เเต่เราก็ยังมีอีกหลายเกมส์ เเละ หลายๆๆอย่างที่เราต้องเรียนรู้ รู้สึกชอบนะ เเต่มันก็มีทั้งวันดี วันไม่ดี บางวันก็เจอลูกค้าอารมณ์ไม่ดี ก็เเย่ไป เเต่บางวันก็เจอลูกค้าอารมณ์ดี บางวันก็ได้อยู่ชั้นไม่สูบบุหรี่ก็ดีไป โล่งปลอด บางวันก็เจอลูกค้าสูบบุหรี่ทั้งโต๊ะ ก็กรรมของเราไป รู้สึกเหมือนตัวเองโดนรมณ์ควัน เเต่ทางคาสิโนก็ดีอุตสาห์มีพัดลมเล็กๆๆติดโต๊ะไว้ให้ดิวเลอร์ เอาไว้เปาควัน ก็ช่วยได้บ้าง(นิดหนึ่ง) 

อันนี้มีเรื่อง ฮา มาเล่าให้ฟัง มีลุงฝรั่งคนหนึ่ง เเก่เเล้วละ อายุประมาณห้าสิบกว่าจะหกสิบเเล้วละ เเกมาจีบ บอกเเกไปตั้งหลายรอบเเล้วว่าเเต่งงานเเล้ว เเต่ลุงก็ยังไม่ยอมเเพ้ มาหยอดคำหวานทุกวัน (สามีรู้ค่ะ เล่าให้สามีฟังทุกวัน สามีไม่เครียดค่ะสามีเข้าใจ) วันหนึ่งคนนั่งเล่นเต็มโต๊ะ อยู่ๆๆลุงเเกก็ยิ้มหวานเเล้วถามว่า นี้ยู เคยมีคนบอกยูไหมว่ายูเป็นคนสวย ไอ้เราก็มองหน้าลุง เเล้วทุกคนบนโต๊ะก็เงียบรอฟังว่าเราจะพูดว่ายังไง เราก็อ้าปากบอกลุงว่า มี ทุกวันอะ อันนี้เอาฮานะ ไม่ได้คิดอะไรมาก ลุงเงียบเลยอะ ลุงทำหน้าประมาณว่าเอ้อ เอาเหอะ ฮ่าๆๆๆ เคยมีครั้งหนึ่งกำลังจะกลับบ้านประมาณ ตีหนึ่ง ลุงนั่งเล่นไพ่ที่โต๊ะ พอเห็นว่าเรากำลังจะกลับบ้านลุงตะโกนมาว่า ยูกำลังจะกลับบ้านเหรอ รอก่อน ฉันกำลังจะกลับบ้านพอดี ไอ้เราก็ตะโกนกลับลุง บอกว่า ไม่ได้ ไม่ได้ สามีมารับ ฉันรีบไปก่อนนะ เอาเเบบว่าทุกคนในโต๊ะหัวเราะอะ (อันนี้เอาฮาอะ ไม่ได้คิดอะไรมาก) เเต่ลุงนิสัยดี ให้ทิปเราดีมาก ส่วนมากดิวเลอร์ที่นี้รู้จักลุง ลุงชอบให้ทิปดิวเลอร์เวลาลุงเล่นได้เยอะ ลุงก็ให้ทิปดิวเลอร์เยอะ ประมาณว่า ดิวเลอร์ทุกคนรักลุง

ที่คาสิโนที่เราทำนี้ ส่วนมากมีเเต่เพื่อนร่วมงานดีๆๆ หัวหน้างานส่วนมากก็ใจดี ถือว่าเราโชคดีที่ได้มีโอกาสมาทำงานที่นี้ ไม่นึกไม่ฝันมาก่อนว่าวันหนึ่งเราจะได้มาทำงานนี้ ไม่รู้ด้วยซ้ำว่ามีงานเเบบนี้ด้วย ไม่รู้ว่าตัวเองได้งานนี้ยังไง รู้สึกได้มาเเบบงงๆๆ เเต่พอทำไปทำมากลับรู้สึกชอบ ตอนเเรกที่จะมาทำงานที่นี้เเอบมีคำถามมากมายว่าเอ๊ะ ทำงานที่คาสิโน น่ากลัวอะ อันตรายอะ ถามเพื่อนคนอินเดีย ว่าเเล้วเราจะปลอดภัยไหม เพื่อนคนอินเดียบอกว่า ยูจะกลัวอะไร ยามเยอะมาก เเล้วมีตำรวจประจำที่คาสิโนด้วย พอมาทำจริงๆๆเอ้อมันก็จริงนะ มันไม่ได้น่ากลัวอย่างที่เราคิดอะ รู้สึกว่าชีวิตคนทำงานที่นี้ ก็เหมือนชีวิตคนทำงานโรงเเรม ทั่วไป มีกะเช้ากะเย็น กะบ่าย เเล้วเเต่ว่าเราจะได้อยู่กะไหน ระบบงานก็ไม่ต่างจากระบบงานโรงเเรม (เคยทำงานโรงเเรมที่เมืองไทยมาก่อน) มีประชุมพนักงาน ประจำปี สวัสดิการณ์ เเละ อะไร หลายๆๆอย่างก็ดี 

 รู้สึกมันเป็นงานที่ท้าทายความสามารถมาก เเต่เราก็ทำได้อะ ก็ถือว่าเป็นเรื่องราวดีๆๆของชีวิตที่ก้าวมาอีกก้าวหนึ่งละกันเนาะ